சகுனம் பார்க்கலாமா வேண்டாமா என்ற கேள்வி, இக்காலத்திலும் மிகவும் பொருத்தமுள்ள ஆன்மீக மனஅழுத்தக் கேள்வி தான். இது முழுக்க முழுக்க மக்களின் நம்பிக்கையின் நிலை, உள்ளுணர்வு, அறிவியல் பார்வை இந்த மூன்றின் சமநிலைக்கு வந்துவிடுகிறது.
சகுனம் என்பதன் அடிப்படை அர்த்தம் “சகுனம்” என்ற சொல் முதலில் “பறவை” என்பதிலிருந்து வந்தது; பறவைகளின் பறத்தல், குரல், திசை முதலானவற்றை வைத்து நன்மை தீமை கணித்ததே “சகுன சாஸ்திரம்”. பின்னர் இது பறவை மட்டும் அல்ல, இயற்கை, மனிதர், விலங்கு, ஒலி, திடீர் நிகழ்வு – எதிலும் தோன்றும் அறிகுறிகளைப் படிப்பதற்கான பெயராகி விட்டது. தமிழ் மரபில் “புறப்பட்டவுடன் தண்ணீர் குடத்தோடு பெண் வந்தால், சுமங்கலி பெண் வந்தால் நல்ல சகுனம்” என்று சொல்லுவது போல, செயல் வெற்றி/தடை பற்றி முன்னறிவுறுத்தும் அறிகுறி என்றே பொதுவாக எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். அதேசமயம், பஞ்சாங்கங்களில் பல்லி சாஸ்திரம், பஞ்சபட்சி சாஸ்திரம் போன்றவை சகுன சாஸ்திரத்தோடு இணைந்து கிராமிய அறிவாக இன்னும் வாழ்கின்றன.
சாஸ்திர, பாரம்பரிய பார்வைபுராணங்கள், பிருஹத் சம்ஹிதா போன்ற நூல்களில் சகுனம் என்பது ஒரு தனி “அறிவியல்” போல விரிவாகக் கூறப்படுகிறது. அங்கு சகுனங்கள் இரண்டு வகை: தீப்த (வலிமையான விளைவு தருவது), சாந்த (மென்மையான விளைவு) என்று பிரித்து, காலம், திசை, இடம், செயல், ஒலி, ஜாதி ஆகிய ஆறு அம்சங்களை வைத்து நல்ல/கெட்ட விளைவை கணிக்க வேண்டும் என்று சீரமைத்துள்ளனர். இந்த நூல்களின் அடிப்படைத் தத்துவம் என்னவென்றால்:பிரபஞ்சம் நுண்ணிய இணைப்புகளால் நெய்த வலை போல; ஒரு இடத்தில் நடக்கும் அசாதாரணம் மற்றொரு நிகழ்வின் சைகையாக இருக்கலாம். பறவை, விலங்கு, குரல், காற்று, மேகம், திடீர் ஒலி – இவை அனைத்தும் அந்த நொடியில் இந்த பிரபஞ்ச அலைகள் எவ்வாறு இருக்கின்றன என்பதற்கான “அருஞ்சுடர்” மொழியாக கருதப்படுகின்றன. இதே சிந்தனையே பஞ்சபட்சி சாஸ்திரம், பல்லி விழும் இடம், எறும்பு, காகம், நாய் குரைக்கும் திசை, சடங்கு நடக்கும் நேரத்தில் மலர் விழுதல் போன்ற சகுனப் பழக்கங்களில் தொடர்ந்து ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.
சகுனத்தை பொறுத்தவரை நம் மன அமைதிக்கும் நம்பிக்கைக்கும் அளவாக இருக்க வேண்டுமே தவிர அது மற்றவர் மனம் நோகும் அளவு நம் சகுன நம்பிக்கை போய் விட கூடாது என்பதே நாம் கற்ற கல்வியிலும் , நம் முன்னோர் வார்த்தையிலும் உள்ளது.
Article by RJ சுப்பு
